ว่าด้วยเรื่องของ "เวลา"

ชีวิตเรา เราต้องการแบบไหน
ก็ทำแบบนั้น

วันหนึ่งมี 24 ชั่วโมง

หากเราเอาเวลาของเราไปยุ่งแต่กับเรื่องไร้สาระ
ชีวิตเราก็จะกลายเป็นคนไร้สาระ

เวลาเราก็จะสูญเปล่าไปกับเรื่องไร้สาระ

หากเราเอาเวลาของเราไปยุ่งแต่กับเรื่องของชาวบ้าน
เวลาเราก็จะสูญเปล่าไปกับเรื่องของชาวบ้าน

หากต้องการความเจริญ ก้าวหน้า ในชีวิต
ก็ลองเอาเวลาเหล่านั้น

มาขวักไขว่ อ่านหนังสือ
ศึกษา หาความรู้

เปลี่ยนแปลง แก้ไข และปรับปรุงชีวิตเรา จะดีกว่ามั้ย
เพราะชีวิตเรานั้นมีค่านัก
อย่าปล่อยให้สูญเปล่า ไปกับเรื่องไร้สาระ

เวลาที่สูญเสียไป มันเรียกกลับคืนมาไม่ได้

เอาเวลามาอยู่กับตัวเองจะดีกว่ามั๊ย
พินิจ พิจารณาจิตใจ

ศึกษา ปรับปรุง แก้ไข
เริ่มต้นวันใหม่ ด้วยสิ่งดี ๆ

ทำอะไรที่ดีต่อใจ ดีต่อตัวเอง

...รักตัวเอง ให้มาก...

เพราะฉะนั้น มันถึงเป็นเช่นฉะนี้

ประสบการณ์ชีวิต

หลาย ๆ สิ่ง หลาย ๆ อย่างในชีวิต
ไม่ว่าจะเป็นเหตุการณ์ที่ดี ที่ประทับใจ
หรือเหตุการณ์ที่ไม่ได้ ไม่ประทับใจ

จะอะไร ยังไง ก็ตามแต่

ทุกอย่างล้วนแล้วแต่เป็นประสบการณ์ของชีวิต

ก็เอาเป็นว่าให้เรา เรียนรู้ แก้ไข ปรับปรุง จากสิ่งที่เกิดขึ้นก็แล้วกัน

ทั้งสิ่งที่เราชอบ และไม่ชอบ
ถือเอาสะว่า มันเป็นส่วนหนึ่งของการเดินทาง

ชอบอันใหน ก็ใส่ใจอันนั้น

ไม่ชอบอันใหน ก็เอาตัวออกห่าง

ถ้าหนักมาก ๆ ก็แผ่เมตตา
กวดน้ำ คว่ำขัน

แล้วดำเนินชีวิตของเราต่อ
ก็เพราะชีวิตเป็นของเรา

ชีวิตเรามีค่า
เราคู่ควรกับสิ่งดี ๆ และจรรโลงใจ

ชีวิตเรา อย่าให้ใครมา push around ได้

ก็เพราะฉะนั้น มันถึงเป็นเช่นฉะนี้

ชีวิตเรือจ้าง

ชีวิตเรือจ้างเหรอ

มันก็คือการส่งคนให้ถึงฝั่ง

ชีวิตเรือจ้างมีหลายรูปแบบ

นายจ้างที่เอื้อเฝื้อเผื่อแผ่ คิดถึงความเป็นอยู่และปากท้องของพนักงาน นี่ก็อีกหนึ่งของชีวิตเรือจ้าง ที่หลายๆคนมองข้าม

หลายๆคนมองว่า ก็เขาเป็นลูกจ้าง ก็เขาก็ทำงานให้แล้วไง

hmmmm...  ก็แค่อยากจะบอกว่า จริงๆแล้วเป็นอะไรมากกว่านั้น
อยากจะให้หลายๆคน มองอะไรให้ลึกลงไปมากกว่านั้น

หรือกับอาชีพบางอย่างที่ทำอยู่

การที่เราสร้างความสุข สร้างความสำเร็จให้กับผู้คนเยอะแยะมากมาย
อย่างมาก เขาก็ขอบคุณ ขอบใจ เฉพาะวันที่เขาได้รับข่าวดี

แล้วเขาก็ลืม
.
.
.
เปล่าหรอก เราไม่ต้องการให้ใครมาขอบอกขอบใจ หรือรู้สึกเป็นบุญคุณ อะไรต่อใคร เพราะเขาก็คงมองว่า สิ่งที่เขาได้มา ก็เขาจ่ายเงินแล้วไง

แต่บางที พื้นฐานของความเป็นมนุษย์ มันก็ทำให้เราก็ต้องการ acknowledgment ก็แค่นั้นเอง

ประสบการณ์ชีวิต และทุกสิ่งอย่าง มันก็เลยสอนให้เราต้องปลง และต้องปล่อยวาง

เพราะถ้าหากเราไม่ปลง หรือไม่ปล่อยวาง คนที่จะทุกข์ก็คือเรานั่นแหละ

ทุกสิ่งอย่างมันมีหลายมิติ หลายมุมมอง
ทุกคนเลือกที่มองในมุมของตัวเอง ที่ทำให้เขารู้สึกดี

...นี่ก็คงรวมไปถึงเราด้วยสินะ...
ก็ไม่รู้สิ ก็เราอยากมองในมุมแบบนี้ คิดแบบนี้
ก็เพราะประสบการณ์ชีวิตมันสอนและหล่อหลอมให้เราเป็นแบบนี้

แต่ก็ยังดีนะ ประสบการณ์ชีวิตมันก็สอนให้เรามองต่างมุม และยอมรับในสิ่งที่ทุกคน เป็น อยู่ คือ

ยอมรับในสิ่งที่ทุกคน เป็น อยู่ คือ
แต่เราไม่ต้องไป เป็น อยู่ คือ เหมือนเขา

เพราะ เรา ก็ คือ เรา

ก็เพราะฉะนั้น มันถึงเป็นเช่นฉะนี้
ก็เพราะมีเหตุ มันก็เลยต้องมีผล

ก็เพราะแทบทุกคน ต้องการอะไรบางอย่างจากคนอื่นๆเสมอ

จะมีสักกี่คนนะบนโลกใบนี้ ที่เขาเป็นผู้ให้ โดยที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทนเลย

เราคงไม่ใช่หนึ่งในนั้นแน่นอน เพราะยังตัดอะไรในชีวิตไม่ได้สะขนาดนั้น ก็แค่เพียงบางทีรู้สึกว่าโดนจิกใช้ นั่น นี่ โน่น ตลอดเลย

แล้วสิ่งที่ได้มา บางทีก็บอกได้เลยว่า "ไม่คุ้ม" กับอะไรหลายๆอย่างที่ลงไป ไม่ว่าจะทางกาย หรือทางใจ

บางทีเราก็ทำด้วยใจ
แต่มันก็เหนื่อย เหนื่อยกับการที่ต้องเป็นผู้ให้ตลอด...