มันก็คือการส่งคนให้ถึงฝั่ง
ชีวิตเรือจ้างมีหลายรูปแบบ
นายจ้างที่เอื้อเฝื้อเผื่อแผ่ คิดถึงความเป็นอยู่และปากท้องของพนักงาน นี่ก็อีกหนึ่งของชีวิตเรือจ้าง ที่หลายๆคนมองข้าม
หลายๆคนมองว่า ก็เขาเป็นลูกจ้าง ก็เขาก็ทำงานให้แล้วไง
hmmmm... ก็แค่อยากจะบอกว่า จริงๆแล้วเป็นอะไรมากกว่านั้น
อยากจะให้หลายๆคน มองอะไรให้ลึกลงไปมากกว่านั้น
หรือกับอาชีพบางอย่างที่ทำอยู่
การที่เราสร้างความสุข สร้างความสำเร็จให้กับผู้คนเยอะแยะมากมาย
อย่างมาก เขาก็ขอบคุณ ขอบใจ เฉพาะวันที่เขาได้รับข่าวดี
แล้วเขาก็ลืม
.
.
.
เปล่าหรอก เราไม่ต้องการให้ใครมาขอบอกขอบใจ หรือรู้สึกเป็นบุญคุณ อะไรต่อใคร เพราะเขาก็คงมองว่า สิ่งที่เขาได้มา ก็เขาจ่ายเงินแล้วไง
แต่บางที พื้นฐานของความเป็นมนุษย์ มันก็ทำให้เราก็ต้องการ acknowledgment ก็แค่นั้นเอง
ประสบการณ์ชีวิต และทุกสิ่งอย่าง มันก็เลยสอนให้เราต้องปลง และต้องปล่อยวาง
เพราะถ้าหากเราไม่ปลง หรือไม่ปล่อยวาง คนที่จะทุกข์ก็คือเรานั่นแหละ
ทุกสิ่งอย่างมันมีหลายมิติ หลายมุมมอง
ทุกคนเลือกที่มองในมุมของตัวเอง ที่ทำให้เขารู้สึกดี
...นี่ก็คงรวมไปถึงเราด้วยสินะ...
ก็ไม่รู้สิ ก็เราอยากมองในมุมแบบนี้ คิดแบบนี้
ก็เพราะประสบการณ์ชีวิตมันสอนและหล่อหลอมให้เราเป็นแบบนี้
แต่ก็ยังดีนะ ประสบการณ์ชีวิตมันก็สอนให้เรามองต่างมุม และยอมรับในสิ่งที่ทุกคน เป็น อยู่ คือ
ยอมรับในสิ่งที่ทุกคน เป็น อยู่ คือ
แต่เราไม่ต้องไป เป็น อยู่ คือ เหมือนเขา
เพราะ เรา ก็ คือ เรา
ก็เพราะฉะนั้น มันถึงเป็นเช่นฉะนี้
ก็เพราะมีเหตุ มันก็เลยต้องมีผล
ก็เพราะแทบทุกคน ต้องการอะไรบางอย่างจากคนอื่นๆเสมอ
จะมีสักกี่คนนะบนโลกใบนี้ ที่เขาเป็นผู้ให้ โดยที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทนเลย
เราคงไม่ใช่หนึ่งในนั้นแน่นอน เพราะยังตัดอะไรในชีวิตไม่ได้สะขนาดนั้น ก็แค่เพียงบางทีรู้สึกว่าโดนจิกใช้ นั่น นี่ โน่น ตลอดเลย
แล้วสิ่งที่ได้มา บางทีก็บอกได้เลยว่า "ไม่คุ้ม" กับอะไรหลายๆอย่างที่ลงไป ไม่ว่าจะทางกาย หรือทางใจ
บางทีเราก็ทำด้วยใจ
แต่มันก็เหนื่อย เหนื่อยกับการที่ต้องเป็นผู้ให้ตลอด...
No comments:
Post a Comment