สงสารมากจนไม่ลืมหูลืมตา

ทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้ล้วนแล้วแต่ไม่เที่ยง

อะไรที่มากเกินไป ก็ไม่ดี

อะไรที่น้อยเกินไป ก็ไม่ดี

ความรัก ความสงสาร ความเมตตา ก็เหมือนกัน

เฮ้ย... มีด้วยเหรอ

รักมาก ไม่ดี

สงสารมาก ไม่ดี

เมตตามาก ไม่ดี

อะไรที่มันมาก ๆ เกินไป มันก็จะกลายเป็นความไม่พอดี ไม่พองาม

เป็นอะไรที่ไม่ลืมหูลืมตา

ไม่ได้มองโลกหรือเหตุการณ์จากความเป็นจริง

ความเป็นกลาง

สาเหตุเพียงเพราะว่า

เขาน่าสงสารจังเลย

เขาด้อยโอกาสจังเลย

อยากช่วยเหลือเขาจังเลย

อยากให้เขาได้ลืมตาอ้าปากได้จังเลย

อยากให้เขาได้มีอะไรที่เท่าเทียมกับคนอื่นจังเลย

มันก็เลยกลายเป็นว่า

มีอะไร ทุ่มให้เกือบหมดตัว

และก็คิดเอาง่าย ๆ 

หาเหตุผลง่าย ๆ 

ว่า

ไม่เป็นหรอก

เราตายไปก็เอาอะไรไปไม่ได้

จริง... คนเราตายไปแล้ว เอาอะไรไปไม่ได้จริง ๆ 

คนเราเกิดมาตัวเปล่า เราก็ไปตัวเปล่าจริง

แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า เราจะกลายเป็นพระเวทสันดร

ให้ทุกอย่าง

ทุ่มไม่อั้น

เพราะใครบางคนเอง ก็อาจจะไม่คู่ควรกับสิ่งที่เขาได้รับก็ได้

มันก็เลยกลายเป็นอาการ

ฉัน... อะไร ยังไง ก็ได้

เพราะฉันมีคนที่รัก สงสารและเมตตาฉัน

เดี๋ยวฉันก็จะได้รับสิ่งนั้น นั่น นี่ โน่น จากเขาเอง

เพราะเขาคงสงสารและเมตตาฉัน

สรุปแล้ว เราสร้าง monster ขึ้นมาอีกตัวหนึ่งหรือเปล่า

เพียงเพราะว่า 

เราหวังดีมากเกินไป

รักมากเกินไป

สงสารมากเกินไป

เมตตามากเกินไป

อะไรที่มันมากเกินไป

มันก็ทำให้เรามองเห็นมุมมองแค่ด้านเดียว

ไม่ได้มองอะไรเป็น bird's eye view, 360 องศา

ทำตัวเหมือนกบกะลา

หรือลูกกบน้อยในบ่อน้ำเล็ก ๆ small little pond

ร้องอ๊บ ๆ ไป อ๊บ ๆ มา

แล้วก็เออ ออ ห่อ หมก

เอาเป็นความคิดของเขาถูกต้อง

เพราะความคิด ความเห็นและความอ่าน มันถูกปกปิดและปิดทับไปด้วย

ความรัก

ความสงสาร

ความเมตตา

ที่มันมากเกินไป...

อะไรที่มันมากเกินไป มันก็ไม่ต่างกับยาพิษหรอกนะ

ก็แค่อยากให้เก็บเอาไปคิดกัน

ก็เพราะมนุษย์ เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าค้นหา ศึกษา และค้นคว้า

เพราะฉะนั้น มันถึงเป็นเช่นฉะนี้