คนไม่แก่ ก็ขี้น้อยใจนะ

ก็มีบ้างเป็นบางทีที่คนเรามัวแต่ทำนั่น นี่ โน่น ยุ่งและวุ่นวายอยู่กับชีวิตของเขา เพราะทุกชีวิตมันคือการแข่งขัน คนเราได้เกิดมาแล้วมันก็ต้องดิ้นรน

เมื่อไม่นานมานี้ เราก็ได้ไปพูดคุยกับพี่คนหนึ่งซึ่งเราก็รู้จักกันมานานแล้ว พี่คนไทยคนนี้เป็นคนมีหน้ามีตาเป็นที่รู้จักกันดีในกลุ่มสังคมคนไทยในเมืองระแวกนี้ พี่เขาก็ได้บ่นนิดๆเป็นเชิงน้อยใจเหมือนกับว่า ชีวิตเราเป็นเรือจ้าง ส่งคนถึงฝั่งแล้วคนก็ลืม

อ้าว.... สรุปคือน้อยใจนั่นแหละ

ใครบอกว่าเฉพาะคนแก่เท่านั้นที่ขี้น้อยใจ ไม่จริ๊ง ไม่จริง คนไม่แก่ก็น้อยใจเป็นเหมือนกัน

ดังนั้น เราทุกคนก็ไม่ควรที่จะปล่อยปละละเลย กับใครสักคนที่ครั้งหนึ่งในชีวิต เขาได้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเรา ติดต่อกับไปบ้าง อย่าปล่อยให้ระยะทางและเวลามันทำให้คนเรามันห่างเหิน

ก็ไม่ต้องจำเป็นต้องถึงแบบว่า "บุญคุณต้องทดแทน" อะไรแบบนั้น ไม่ใช่ เอาแค่ว่า "ยังไม่ลืม" ก็พอ นานๆทีติดต่อมา ส่งข้อความมา นั่น นี่ โน่น เล็กๆน้อยๆ แค่นี้ก็พอเป็นยาชะโลมใจให้ใครบางคนได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องติดต่อทุกวัน ทุกอาทิตย์

นานๆ ตึ๊ดๆมาที มันก็ดีกว่าที่ไม่เคยตึ๊ดๆมาเลย...

อย่าปล่อยให้แก้วมันร้าว เพราะแก้วที่มันร้าว ไม่นานก็คงจะแตก

แต่ถ้าไม่ได้สนใจใยดีแก้วใบนี้ก็แล้วไป แต่ถ้าไม่อยากให้มันร้าว ก็หมั่นถนุถนอมนิดหนึ่ง เพราะของบางอย่างมันเรียกคืนมาได้ยาก