มนุษย์หุ่นยนต์

วันนี้ไปซีดนีย์ ไปสัมนา เราก็ขับรถไปจอดไว้สถานีรถไฟใกล้ๆซีดนีย์แล้วนั่งรถไฟเข้าซิดนีย์ เพราะไม่อยากขับรถเข้าซีดนีย์เพราะหาที่จอดรถยาก และที่จอดรถก็แพงด้วย 

และเผอิญว่าวันนี้ต้องไปสัมนาช่วงเวลาที่คนเดินทางเยอะเสียด้วยสิ คือช่วงเข้าไปในเมืองก็ประมาณ 8:30 เช้า และช่วงที่เราเลิกสัมนาก็ประมาณ 5 โมงเย็นเสียด้วยสิ ช่วงที่คนทุกคนเลิกงานกันพอดี 

ช่วงเข้าเมืองหนะไม่เท่าไหร่หรอกแต่ขากลับนี่สิ นั่งรถไฟกลับมา ที่นั่งก็เต็มทุกที่นั่ง แน่นเอี๊ยด

แต่...

ผู้คนไม่มีใครสนใจใคร ต่างคนต่างอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง เล่นมือถือบ้าง อ่าน ebook บ้าง หรือไม่ก็ดูหนังใน tablet ส่วนเราเองก็อ่านหนังสือไปด้วย 

สรุป มนุษย์เราตอนนี้ไม่มีการพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบของผู้โดยสารด้วยกันแล้วใช่มั๊ยเนี๊ยะ no more interaction แล้วใช่มั๊ย

ต่างคนต่างอยู่

พอถึงสถานีที่เราจะลงนะ ภาพที่มองเห็นก็คือ ทุกคนจะมีหูฟังกันแทบทั้งนั้น ต่างคนต่างเสียบหูฟังแล้วก็เข้าแถวรอเดินขึ้นสะพานชานชลา เห็นแล้วมันเหมือนมนุษย์หุ่นยนต์ยังไงยังงั้น ทุกคนเดินทื่อ ไม่มีใครสนใจใครต่อใคร ต่างฟังเพลงจากหูฟัง จากมือถือ เห็นแล้วมันช่างเป็นอะไรที่เย็นชาจริงๆ ไม่มีความอบอุ่นเอาสะเลย

มนุษย์เรา มันมาถึงจุดนี้แล้วหรือเนี๊ยะ?