ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ไม่ต้องโทษใคร เราเองต่างหากที่ควรจะต้องกลับหันมามองดูตัวเองว่า สิ่งที่เราพร่ำพูดไปมันมีประโยชน์ มันมีสาระอะไรหรือเปล่า หรือสิ่งที่เราพูดไป มันเป็นแค่เพียงเพราะเราอยากจะบ่น อยากจะพูด เพื่อตอบสนองความต้องการของเราเท่านั้น
ถ้าหากมันเป็นแค่เพียงเพราะเราอยากจะบ่น มันก็เป็นอะไรที่ป่วยการ เป็นอะไรที่ไม่เกิดประโยชน์ สิ่งที่เราพร่ำเพ้อพูดไปมันก็กลายเป็นอะไรที่น่าเบื่อ น่ารำคาญ แทนที่อะไรที่เราพูดไป คนที่ฟังเค๊าจะเก็บเอาไปคิด เก็บเอาไปไตร่ตรอง แต่เปล่าเลย มันตรงกันข้าม มันก็เลยกลายเป็นว่าคนฟัง ทำเป็นหูทวนลมไปเลย สรุปว่าคนที่พร่ำพูด พร่ำบ่น มันก็ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรขึ้นเลย เพราะอีกฝ่ายเค๊าไม่ได้ให้ความสนใจอะไรเลย
ดังนั้นคนที่ชอบพร่ำพูด นั่น นี่ โน่น ก็ต้องดูด้วยว่า สรุปแล้วไอ้ที่เราพูดๆอะไรลงไปเนี๊ยะ มันมีคนฟังเรามั๊ย มันเกิดประโยชน์อะไรหรือเปล่า หรือมันเสียเวลาเราเฉยๆ ถ้าพูดไปแล้ว พร่ำไปแล้ว มันไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลย สู้เราเลิกพร่ำพูด พร่ำบ่นจะดีกว่ามั๊ย มันน่าจะดีสำหรับทั้ง 2 ฝ่ายนะ ทั้งคนพูดและคนฟัง คนพูดเองก็จะได้ไม่ต้องเปลืองพลังงานและเสียเวลาในการพูด ป่วยการที่จะพูด
ดังนั้นถ้าเราคนที่เป็นผู้ใหญ่ ถ้าเห็นเด็กๆคนใหนทำเป็นหูทวนลมเวลาเราพูด เราเองก็ต้องพิจารณาตัวเองแล้วหละว่าเราหนะขี้บ่นอะไรเกินไปหรือเปล่า ถ้าเราปล่อยวางได้ เลิกพูด เลิกบ่นจะดีกว่ามั๊ย...
No comments:
Post a Comment