ค่าของเรา

...ค่าของเรา...

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่แปลก

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่น่าศึกษาและค้นคว้า

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่อยากจะได้ในสิ่งเขาต้องการ

มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มองเห็นแต่ความต้องการของตัวเองฝ่ายเดียวเป็นใหญ่

มนุษย์หลาย ๆ คนลืมตัวคิดว่าโลกหมุนรอบตัวเขา

มนุษย์หลาย ๆ คนลืมตัว คิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาล

มนุษย์เราก็อาจจะมองข้ามคุณค่าของคนอื่นไป

อาจเป็นเพียงเพราะเขามัวแต่มุ่งที่เอาแต่จะได้ หรือเห็นความต้องการของตัวเองเป็นใหญ่

ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตามแต่

หากเราได้มีโอกาสเจอะเจอกับมนุษย์แบบนี้

เราจะต้องไม่ใส่ใจ

เราจะต้องไม่สุงสิง

เราไม่ต้องไปเสวนาด้วย

หากใครไม่เห็นคุณค่าของเรา

ไม่เป็นไร

ขอให้เราเห็นคุณค่าของตัวเราเองก็เป็นพอ

เราไม่มีความจำเป็นที่จะต้องให้ใครคนอื่นมาประเมินค่าของเรา

ตัวเราเองต้องรู้ตัวเราเองดีที่สุด

ตัวเราเองต้องรู้คุณค่าของตัวเอง

ตัวเราเองต้องรักและเคารพในตัวของเราเอง

กับชีวิตของการทำงานก็เหมือนกัน

เราก็ต้องรู้ด้วยว่าวันหนึ่งมันมีแค่ 24 ชั่วโมง

หากคนอื่นไม่รู้ไม่เป็นไร นั่นมันคือปัญหาของเขา ไม่ใช่ปัญหาของเรา

แต่เราต้องรู้

เราต้องรู้ว่า  24 ชั่วโมงนี้ เราจะเอาเวลาของเราไปใช้อยู่กับใคร เราจะเอาเวลาของเราไปทำอะไร

เราจะเอาเวลาเหล่านั้นไปสูญเสียกับใครบางคนที่เขาไม่เห็นคุณค่าของเราหรือเปล่า

กับโลกและสังคมปัจจุบันที่ทุกคนเอาแต่อยากจะได้

กับโลกและสังคมปัจจุบันที่หลาย ๆ คนลืมที่จะ “ให้” ก่อน

บางทีตัวเราเองนี่แหละที่จะต้องเลือกว่าใครที่เราควรจะเสวนาด้วย

และใครที่เราควรจะมองข้ามไป ก้าวข้ามไป

ไม่ต้องไปวุ่นวายด้วย

ไม่ต้องไปเสวนาด้วย

ก็เพราะวันหนึ่งมันมีแค่ 24 ชั่วโมง

เราควรจะเอาเวลาเหล่านั้นมาอยู่กับคนที่เขาเห็นคุณค่าของเรา

เราควรจะเอาเวลาเหล่านั้นไปเสวนากับคนที่เขาเห็นคุณค่าของเรา

เราควรจะเอาเวลาเรานั้นไปสุงสิงกับคนที่เขาเห็นคุณค่าของเรา

เราไม่ควรให้ใครบางคนที่เขาไม่เห็นคุณค่าของเรา มาทำให้เราเสียเวลาและก็เสียพลังงานของเราไป

ของมีค่าบางสิ่งอย่าง

ของดีไม่ต้องโฆษณามาก

คนที่เขาเห็นคุณค่าของเรา เขาจะรู้เอง

ส่วนคนที่เขาไม่เห็นคุณค่าของเรา เราก็ต้องปล่อยเขาไป

“เพชร” มันก็ต้องเป็นเพชรอยู่วันยังค่ำ

ก็ให้เราคิดเสียว่า “หมดบุญของเขา หมดกรรมของเรา”

ที่เราได้โคจรมาพบกันในครั้งนี้ มันอาจจะเป็นกรรมเก่าของเราก็ได้ ก็ถือเสียว่าเราได้ชดใช้กรรมซึ่งกันและกัน แล้วเราก็ไม่ต้องเจอกันอีก ก็ขอให้ทุกคนได้เดินทางชีวิตของใครมัน

ชีวิตของคนเรา มันก็เป็นสมการง่าย ๆ เราไม่จำเป็นต้องทำให้มันวุ่นวาย

ชีวิตของคนเรา เราเลือกแบบไหนเราก็จะได้แบบนั้น

โดยส่วนตัวแล้ว เราขอเลือกใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ด้วยการอยู่ท่ามกลางกับคนที่เขารักเรา เขาเห็นคุณค่าของเรา

ดังนั้นเราก็ต้องทำตัวเราเองให้มีคุณค่าสำหรับเขา แล้วตอบแทนความรักและคุณค่าที่คนรอบ ๆ ข้างของเราให้เรามา

เราอย่าไปเสียเวลากับคนที่เขาไม่เห็นคุณค่าของเรา

ก็เพราะเวลามันก็เหมือนสายน้ำ ที่มันไม่สามารถไหลกลับคืนย้อนมาได้ ดังนั้นเราต้องใช้เวลาของเราให้มีคุณค่า เราต้องใช้เวลาของเราให้เกิดประโยชน์

อยู่กับคนที่เรารัก

อยู่กับคนที่รักเรา

อยู่กับคนที่เขาเห็นคุณค่าของเรา

อย่าให้ความคิดเห็นหรือการตัดสินใจของใครบางคน มากำหนดชีวิตของเราได้

“คุณค่า” ของเรา เราต้องเป็นคนกำหนดเอง...

เพราะฉะนั้น มันถึงเป็นเช่นฉะนี้