พลัดวันประกันพรุ่ง ดินพอกหางหมู

เคยได้คำๆนี้มาตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ละอ่อน วัยขบเผาะ สมัยเรียนประถม/มัธยม และมันก็ดันมาเกิดขึ้นกับเราจริงๆด้วยนะ

เรื่องมีอยู่ว่า พี่ J ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเขียน blog เกี่ยวกับเรื่องๆหนึ่ง ก็เลยขึ้นหัวข้อ และก็ save draft เอาไว้ แต่ปรากฏว่า วันนี้จะมาเขียนต่อ มันจำไม่ค่อยได้แล้วว่า จะเขียนอะไรมั่ง รู้แต่ว่าหัวข้อคืออะไร แต่มัน build อารมณ์ไม่ได้แล้วหละ นึกได้ ก็เออ ดี สมน้ำหน้าตัวเอง นี่แหละน๊า เรา ไม่น่าจะผลัดวันประกันพรุ่งเลย

ต่อไปนะ นึกอะไรได้ จะเขียน blog นี้ ทันที เพราะบางทีเราก็มีอะไรเด็ดๆที่อยากจะเขียน อยากจะเล่าสู่กันฟัง แต่ปัญหาคือ มันชอบนึกอะไรได้ตอนที่ขับรถ หรือทำงานนี่แหละ!!!

เหตุการณ์ครั้งนี้ สอนให้รู้ว่า อย่าทำตัวเป็นดินพอกหางหมู และทำอะไรพลัดวันประกันพรุ่งนะจ๊ะเด็กๆ

พี่ J.... sign off นะครับ (for now)