สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราเรียกกันว่า ”น้ำใจ”

สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เราเรียกกันว่า ”น้ำใจ”

ทุก ๆ วันเราทำงานก็เหนื่อยพอแล้ว

เราก็เหนื่อย

แฟนเราก็เหนื่อย

ชีวิตครอบครัวของเรา ถ้าจะให้มานั่งทำกับข้าวกินกันเองเราคงไม่มีเวลาหรอก

แค่นี้ก็เหนื่อยพอแล้ว

Lifestyle ชีวิตของแต่ละคน แต่ละครอบครัวไม่เหมือนกัน

เราไม่ judge ใคร

เราก็ได้แต่แอบหวังว่าคงไม่มีใครมา judge เรา :)

ทำงานทุกวันก็เหนื่อยพอแล้ว

มันก็ต้องมีบ้างที่เราต้องฝากท้องไว้กับคนอื่นบ้าง

เราสั่งอาหารจากร้านพี่ที่เรารู้จักกัน เราไม่ต้องโทรเข้าเบอร์ร้านจ๊ะ

เราส่งข้อความเข้ามือถือของพี่เจ้าของร้านเลย

สายตรงว่างั้นเถอะ

ทุกครั้งที่น้องคนนี้สั่งอาหารกับพี่

พี่เค้าก็ต้องให้อะไรติดไม้ติดมือกับน้องคนนี้ตลอดเวลาเลย

อาจจะเป็นน้ำพริกบ้าง

อาจจะเป็นขนมจีนบ้าง

สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พี่เขาทำให้เรา

สำหรับพี่เขาแล้วมันอาจจะไม่ใช่อะไรที่ใหญ่โต

แต่สำหรับเราแล้ว คนที่เขาทำข้าวกินเองไม่เป็น วาสนาจะได้กินไหมขนมจีนเหรอ ไม่ต้องพูดถึง

ร้านอาหารไทยที่แถว Wollongong ก็ไม่มีขายด้วย

มันไม่เหมือนร้านอาหารไทยในซิดนีย์นะ

แล้วยิ่งแฟนเราไม่ใช่คนไทยด้วยแล้วหละก็ อาหารไทยเหรอ หมดสิทธิ์จ๊ะ

อยากกิน พงกเราก็ต้องออกไปกินกันข้างนอก

สิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พี่เขาทำให้เรา

ให้ นั่น นี่ โน่น ติดไม้ติดมือมา

เขาเรียกกันว่า “น้ำใจ” และ “ความเมตตา”

พี่เขาเมตตากับเด็กตาดำดำอย่างเรา

แค่นี้เราก็ซาบซึ้งแล้ว

คนที่เขาทำกับข้าวกินเป็น คนที่เขามีพรสวรรค์ทางด้านอาหาร

เขาคงไม่รู้หรอกว่า คนที่ทำกับข้าวกินเองไม่เป็นเลย สำหรับเราแล้ว อาหารการกินคือเรื่องใหญ่มาก

ต้องเป็นแบบว่า ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน :)

วันนี้ก็เช่นเดียวกัน

ได้ขนมจีนน้ำยากลับมาทานที่บ้าน

มันได้อารมณ์จริง ๆ

ขอบคุณนะครับพี่ที่เมตตาลูกเป็ดตาดำ ๆ อย่างเรา